Hiperkaliemia łagodna występuje przy stężeniu potasu 5,5–6,0 mEq/l i zwykle nie wywołuje żadnych niepokojących objawów. W przypadku wzrostu poziomu potasu do poziomu 6,1–7,0 mEq/l mamy do czynienia z hiperkaliemią umiarkowaną, a stadium ciężkie rozpoznaje się w przypadku stężenia potasu wynoszącego 7,1 mEq/l lub więcej. poziom prawidłowy - 3,5 do 5.0 mmol/l, łagodny nadmiar - 5,5 do 5,9 mmol/l, umiarkowany nadmiar - 6,0 do 6,4 mmol/l, ciężki nadmiar - powyżej 6,5 mmol/l. 4. Przyczyny nadmiaru potasu w organizmie. Nadmiar potasu zwykle jest skutkiem chorób nerek, ponieważ to właśnie te narządy regulują poziom pierwiastka. Ryzyko hiperkaliemii Jeśli zauważasz u siebie objawy niedoboru potasu, jak najszybciej udaj się na wizytę do lekarza. Najważniejszym elementem diagnostyki jest oznaczenie stężenia jonów potasu w surowicy krwi. Równolegle lekarz powinien przeprowadzić dokładny wywiad, mający na celu odpowiedź na pytanie, co jest ewentualną przyczyną hipokaliemii. Nadmiar potasu jest objawem hiperkalemii.Objawy nadmiaru potasu w organizmie początkowo nie są charakterystyczne. Wraz ze zwiększeniem stężenia potasu we krwi pojawiają się symptomy ze strony wielu układów: układu nerwowego – apatia, splątanie, mrowienie, drętwienie w kończynach, drgawki; układu mięśniowego – obniżenie siły mięśniowej, skurcze, a nawet porażenie Gdy poziom magnezu jest bardzo wysoki, należy wypłukać go z organizmu. Czasem konieczne jest podawanie leków przeczyszczających, płukanie żołądka, a nawet dializy. Pomagają preparaty z zawartością wapnia lub zastrzyki z roztworem chlorku sodu. U osób, u których istnieje ryzyko zatrzymania krążenia, konieczna jest hospitalizacja. Objawy łagodnej hiperkalemii są zwykle niezauważalne, dlatego też do wykrycia nadmiaru potasu często dochodzi przypadkowo, np. przy okazji innych badań diagnostycznych. Można jednak zauważyć w organizmie nadmiar potasu. Objawy to: osłabienie mięśni, drętwienie, mrowienie, mdłości. Ciężka hiperkalemia natomiast wymaga szybkiej Z hipomagnezemią współistnieją często obniżone stężenia wapnia i potasu. Dlatego gdy rodzice podejrzewają u dziecka niedobór magnezu należy udać się do lekarza, który zleci oznaczenie poziomu pierwiastków w organizmie, ustali przyczynę niedoboru oraz przepisze odpowiednią dawkę preparatu magnezu dostosowaną do stopnia Fosfor jako jeden ze składników mineralnych jest niezbędny w okresie intensywnego wzrostu w czasie dojrzewania płciowego naszych pociech. U ludzi dorosłych zapotrzebowanie związane jest m.in. z zachodzącą przebudową kośćca. Dzienna zalecana norma spożycia fosforu dla chłopców i dziewcząt ( 10–18 lat) jest jednakowa i wynosi Istnieje szereg objawów, które mogą wskazywać na to, że poziom hemoglobiny w naszym organizmie jest zbyt niski lub za wysoki. Gdy stężenie hemoglobiny znajduje się poniżej dopuszczalnej normy, czujemy się osłabieni i senni, brakuje nam energii, mamy problemy z koncentracją i zapamiętywaniem. U wielu osób widoczna jest bladość Hiperkaliemia – przyczyny nadmiaru potasu w organizmie. Przyczynami nadmiaru potasu w organizmie mogą być: zmniejszenie wydalania potasu przez nerki – niewydolność nerek, kwasica metaboliczna, niedobór insuliny u pacjentów z cukrzycą, uwalnianie potasu z komórek w wyniku ich rozpadu (np. zespół lizy guza - zespół rozpadu USZLKdb. Bazocyty należą do grupy komórek odpornościowych. Ich poziom można sprawdzić podczas podstawowego badania krwi, jakim jest morfologia. Jeszcze bardziej szczegółowych danych może dostarczyć tzw. rozmaz krwi. Podwyższone lub obniżone bazocyty najczęściej świadczą o chorobach alergicznych lub infekcjach. W nomenklaturze medycznej częściej określa się je jako bazofile lub BASO. Bazocyty – granulocyty zasadochłonne Bazocyty, inaczej określane jako granulocyty zasadochłonne BASO, to elementy składowe krwi, zaliczane do białych krwinek (leukocytów). Tym samym należą one do układu immunologicznego i biorą udział w reakcji odpornościowej, zwłaszcza alergicznej lub anafilaktycznej, pod wpływem przeciwciał IgE. W nomenklaturze medycznej częściej stosuje się nazwę bazofile lub BASO i takie oznaczenia można spotkać na wyniku badania. Poziom granulocytów zasadochłonnych u dzieci i dorosłych można określić podczas podstawowego badania laboratoryjnego, jakim jest morfologia krwi. Natomiast dokładny procentowy udział bazofilów określa morfologia krwi z rozmazem. Bazocyty poniżej normy oznaczają najczęściej ostre infekcje. Obniżony wynik uzyskują także osoby żyjące w przewlekłym stresie i zmagające się z nadczynnością tarczycy. Natomiast bazocyty powyżej normy (bazofilia) pojawiają się przy alergii, przewlekłych zapaleniach układu pokarmowego oraz przewlekłej białaczce szpikowej. Morfologia krwi: neutrofile, bazofile, eozynofile Morfologia z rozmazem to standardowe badanie krwi, dzięki któremu można dowiedzieć się wiele o stanie organizmu. Wszelkie odstępy od normy, np. podwyższone lub obniżone czerwone i białe krwinki, BASO poniżej normy, obniżone eozynocyty lub poziom hemoglobiny znajdujący się poza przyjętymi normami, są wskazaniem do wdrożenia leczenia lub dalszej diagnostyki laboratoryjnej lub obrazowej. W morfologii z rozmazem można sprawdzić 5 populacji leukocytów – podstawowych elementów układu odpornościowego. Są to następujące parametry: neutrofile – pełnią zasadniczą rolę w odpowiedzi immunologicznej na infekcję bakteryjną, reagują szybko na obce dla organizmu substancje; norma to 50-70% dla dorosłych i 25-60% u dzieci, bazofile – biorą udział w odpowiedzi układu odpornościowego na reakcję alergiczną lub anafilaktyczną; bazocyty u dzieci i dorosłych stanowią <1%, eozynofile EOS – odgrywają zasadniczą rolę w zwalczaniu pasożytów oraz reakcji alergicznej; norma wynosi 2-4% u dorosłych, a u dzieci 1-5%, monocyty – są odpowiedzialne za oczyszczanie krwi z obumarłych tkanek i bakterii, norma procentowa to 2-8% u dorosłych i 1-6% u dzieci, limfocyty – to podstawowe komórki odpornościowe, odpowiedzialne za wytwarzanie przeciwciał, rozpoznawanie antygenów, zabijanie obcych komórek, norma dla dorosłych wynosi 25-40%, a dla dzieci 25-50%. Interpretacja wyników morfologii krwi z rozmazem należy do lekarza prowadzącego. Wszelkie odstępstwa od normy mogą świadczyć o procesie patologicznym w organizmie. Obniżone EOS zwykle świadczą o zakażeniach, natomiast podwyższone są sygnałem o pasożytach w organizmie. Obniżone neutrocyty i bazocyty oznaczają infekcję bakteryjną, np. ostre zapalenie płuc. Spadek neutrofili to także zakażenia grzybicze i wirusowe (grypa). Natomiast podwyższone monocyty i bazocyty najczęściej są spotykane przy ostrych infekcjach. Zobacz też: O czym świadczą podwyższone leukocyty? Wyniki krwi BASO – morfologia W badaniu krwi BASO powinno wynosić mniej niż 1% wszystkich białych krwinek w organizmie człowieka. Jeżeli liczba bazocytów jest mniejsza lub większa, można podejrzewać proces patologiczny. W interpretacji wyników zawsze ważny jest również wywiad lekarski, badanie fizykalne i obecność objawów. Bazocyty podwyższone Bazocyty podwyższone występują najczęściej w reakcji alergicznej lub stanach wrażliwości alergicznej. Przekroczenie przyjętej normy jest charakterystyczne także dla przewlekłych stanów zapalnych dotyczących przewodu pokarmowego. Przede wszystkim jest to choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Bazofile powyżej normy stwierdza się w przypadku niedoczynności tarczycy oraz niektórych nowotworów: przewlekłej białaczce szpikowej, chorobie Hodgkina, czyli nowotworze układu limfatycznego. Bazocyty obniżone Bazocyty poniżej normy stwierdza się w trakcie lub niedługo po ostrej infekcji, np. zapaleniu płuc lub gruźlicy. Jest to także nieistotny efekt stresu, stosowania niektórych leków z grupy kortykosteroidów i nadczynności tarczycy. Niedojrzałe granulocyty powyżej normy Niedojrzałe granulocyty (IG), czyli komórki układu odpornościowego, występują fizjologicznie we krwi kobiet w ciąży oraz u noworodków. (ze względu na ich niedojrzały układ odpornościowy) U pozostałych pacjentów niedojrzałe granulocyty powyżej normy są cennym źródłem informacji we wczesnej diagnostyce zakażeń i stanów zapalnych. Jest to informacja o wczesnej odpowiedzi układu immunologicznego. Bazocyty u niemowląt i dzieci – normy Bazocyty u niemowląt i dzieci oznacza się w przypadku podejrzenia: chorób alergicznych, przewlekłych stanów zapalnych w układzie pokarmowym, ostrych infekcji, głównie zapalenia płuc, zakażenia pasożytami, białaczki. Stwierdzenie u dziecka niewielkich odchyleń bazocytów od normy zwykle nie powinno stanowić powodów do obaw, zwłaszcza, gdy inne parametry krwi utrzymują się na prawidłowym poziomie oraz nie występują żadne objawy kliniczne. Norma bazocytów u dzieci i niemowląt wynosi 1%. Bazocyty powyżej normy u dzieciwskazują na reakcję alergiczną, anafilaktyczną lub zakażenie pasożytami. Może to być przydatna informacja, zwłaszcza, gdy występują niespecyficzne objawy alergii, a pozostałe badania nie świadczą o obecności innej choroby. Stwierdza się je także w przypadku zapalenia jelit lub białaczki. Natomiast niski poziom bazocytów u dziecka najczęściej uzyskuje się w trakcie ostrej infekcji. U kobiet ciężarnych fizjologicznie dochodzi do nieznacznego zwiększenia liczby białych krwinek. Ich zmniejszenie zwykle stwierdza się w momencie chorób wirusowych. Jednak bazocyty obniżone w ciąży są efektem działania hormonów, zwłaszcza gdy nie występują żadne niepokojące objawy. Potówki u niemowląt, na szczęście, nie są powodem do dużego niepokoju. Wystarczy znaleźć przyczynę problemu i ją wyeliminować. Wówczas wysypka nie powinna już powrócić. Chcesz wiedzieć, jakie są objawy potówek u niemowlaka i co jest ich przyczyną? Co na potówki u niemowlaka jest najlepsze? Przeczytaj. Potówki u niemowlaka Potówki u niemowlaka – skąd się biorą? Potówki u niemowlaka – objawy Rodzaje potówek Potówki u niemowlaka – leczenie Domowe sposoby na potówki u niemowlaka Potówki u niemowlaka – jak im zapobiec? Potówki u niemowlaka – skąd się biorą? Potówki występują aż u 15% niemowląt. Występują na skutek przegrzania organizmu, do którego dochodzi oczywiście, gdy dziecko jest nieodpowiednio ubrane – istotna jest nie tylko ilość ubrań, które pociecha ma na sobie, ale też ich jakość. Skóra szybciej się poci, jeśli przylega do niej materiał z tworzywa, które nie przepuszcza powietrza. Potówki u niemowlaka – objawy Potówki u niemowlaka mogą pojawić się na plecach, z tyłu główki, ale też na pośladkach, w okolicy pachwin, pach i we wszystkich naturalnych fałdach skóry. Mogą pojawiać się też na brzuszku, na wysokości założonego pampersa. Objawy nasilają się przede wszystkim w okresie letnim, gdy temperatura powietrza wynosi powyżej 30 °C, ale nie tylko. Potówki mogą wystąpić zimą czy jesienią, gdy dziecko będzie po prostu zbyt grubo ubrane. Rodzaje potówek Potówki białe (zwykłe) To drobne, przezroczyste lub białe krostki z pęcherzykiem w środku. Powstają wskutek częściowego, powierzchownego zatkania przewodów gruczołów potowych w skórze. Nie towarzyszy im żaden stan zapalny. Potówki czerwone Pojawiają się, gdy przewody gruczołów potowych zostaną całkowicie zatkane. Potówka ma wówczas czerwonoróżowy kolor i jest większa od potówki zwykłej. Zmiany mogą obficie występować w okolicy pachwin, pach i szyi. Dotyczą przede wszystkim niemowląt i małych dzieci, u których gruczoły potowe są jeszcze niedojrzałe. W potówkach czerwonych może zbierać się ropna wydzielina, która jest objawem zapalenia skóry, a to wymaga już wizyty u pediatry. Potówki u niemowlaka – leczenie Podstawą leczenia potówek u dzieci jest wyeliminowanie ich przyczyny. Wówczas zmiany zazwyczaj znikają samoistnie w ciągu 24 godzin. Nie wyciskaj potówek, ani nie stosuj na nie żadnych tłustych kremów, które mogą tylko pogorszyć objawy. Skórę malucha z potówkami trzeba umyć za pomocą łagodnego produktu przeznaczonego dla niemowląt, delikatnie osuszyć ręcznikiem i to w zasadzie tyle. Możesz też użyć zasypki do pielęgnacji skóry niemowląt z dodatkiem cynku, który przyspieszy cały proces gojenia się skóry. W gorące dni możesz częściej przemywać wrażliwą skórę malucha za pomocą jałowego gazika nasączonego wodą lub zwykłego wacika kosmetycznego. Ważne, by woda była wcześniej przegotowana. Na koniec dostosuj grubość ubranka do pogody. Jeśli ubierzesz malucha zbyt grubo, to problem potówek może się powtórzyć, jeśli zbyt cienko, może to nieco osłabić organizm malucha. Najlepiej będzie, jeśli ubiór maleństwa skonsultujesz z pediatrą lub położną środowiskową. Specjalista podpowie ci, czy dziecko potrafi już samodzielnie utrzymywać prawidłową temperaturę ciała. Jeśli tak, to możesz je ubierać tak samo grubo, jak ubierasz siebie czy starsze rodzeństwo. Domowe sposoby na potówki u niemowlaka Sposób na potówki, który zapewne jest dobrze znany naszym babciom i prababciom, to kąpiel w krochmalu lub stosowanie mąki ziemniaczanej jako zasypki po osuszeniu malucha po kąpieli. To dobry sposób na wysuszenie potówek, ale nie najlepszy – o wiele lepiej sprawdzi się zasypka dla niemowląt. Potówki u niemowlaka – jak im zapobiec? Nie przegrzewaj dziecka. Ubieraj je tak samo, jak siebie i nie zwracaj uwagi na porady ciotek, koleżanek i innych osób, które będą się dziwiły, że maluch nie nosi czapeczki lub nie jest cały opatulony kocykiem. Zwróć uwagę na skład ubrań i pościeli dla dziecka. Najlepszy oddychający materiał dla dziecka to bawełna. Zarówno ubranka, pościel, prześcieradło, jak i kocyk powinny być wykonane ze stuprocentowej bawełny. Nawet dodatek kilku procent elastanu czy innego sztucznego tworzywa znacznie obniży przepuszczalność powietrza produktu. Dlatego nie kieruj się wyglądem, a jakością ubranek dla niemowląt. Dobry obieg powietrza w pokoju dziecka to podstawa. Przewietrz pokój przed położeniem malucha na drzemkę w ciągu dnia, zostaw otwarte okno, jeśli masz taką możliwość lub włącz wentylator. Oczywiście nawiew urządzenia nie musi być ustawiony wprost na główkę malucha. Wystarczy, że włączony wentylator będzie stać w pokoju z łóżeczkiem niemowlaka. Usuń z łóżeczka ochraniacze, które są najprawdopodobniej wykonane ze sztucznych materiałów, przez które powietrze nie jest wentylowane. Według najnowszych zaleceń w łóżeczku nie powinno znajdować się nic oprócz materaca z prześcieradłem. Wszystkie maskotki i poduszki też należy usunąć z łóżeczka na czas snu. Zmieniaj położenie dziecka do 3. miesiąca życia względem podłoża. Tak małe pociechy nie potrafią jeszcze przewracać się na bok czy na brzuch, dlatego warto im w tym pomagać. Pamiętaj jednak, że według wytycznych, dziecko powinno spać tylko na plecach. Ma to duże znaczenie w kontekście SIRS. Nie nadużywaj też tłustych kosmetyków do pielęgnacji skóry dziecka, które mogą zatykać przewody gruczołów potowych, czego skutkiem są potówki. Osuszaj dokładnie skórę dziecka po kąpieli. Kreatynina to produkt uboczny metabolizmu mięśni wydalany z moczem. Podwyższona kreatynina może świadczyć o niewydolności nerek, zatruciu pokarmowym, a także może zostać wywołana przez przyjmowane leki. Kreatynina jest organicznym związkiem chemicznym, występującym we krwi oraz w moczu. Stężenie kreatyniny jest zależne od wielkości produkcji przez organizm, a także od ilości wydalanej przez nerki. Podwyższona kreatynina w moczu jest najczęściej wskaźnikiem upośledzenia funkcji nerek, dlatego jest chętnie wykorzystywana w diagnostyce jako marker biochemiczny chorób tego narządu (zaburzenia funkcji filtracyjnej). Na problemy z nerkami skarży się aż 4,5 miliona Polaków! Czym jest kreatynina? Kreatynina obecna we krwi to najczęściej produkt rozpadu kreatyny – naturalnie występującego w organizmie związku chemicznego, wykorzystywanego jako suplement dla osób chcących zwiększyć masę mięśniową oraz wydolność organizmu. Kreatyna jest swego rodzaju nośnikiem energii w mięśniach. W ciągu doby ok. 1–2% kreatyny w organizmie ulega przemianie do kreatyniny. Stężenie kreatyniny jest uzależnione od indywidualnych predyspozycji: ilości masy mięśniowej, płci (większe jest u mężczyzn), a także od spożywanego pokarmu (osoby stosujące dietę zawierającą spore ilości mięsa, głównie wołowiny, mają większe stężenie kreatyniny). Zazwyczaj poziom kreatyniny u danego człowieka nie odbiega znacząco od normy i utrzymuje się na względnie stałym poziomie. Zobacz film: Podwyższona kreatynina. Źródło: 36,6. Podwyższona kreatynina – wskazania do przeprowadzenia badania Badanie stężenia kreatyniny we krwi wykonywane jest poprzez oznaczenie poziomu tej substancji we krwi. Badanie służy ocenie funkcji wydalniczej nerek, a także kontroli prawidłowego działania tego narządu (w ramach rozszerzonego lub podstawowego zestawu badań laboratoryjnych w podejrzeniu nieprawidłowej funkcji nerek). Badanie przeprowadzane jest również w diagnostyce podejrzeń uszkodzenia toksynami oraz środkami farmakologicznymi. Stężenie kreatyniny we krwi warto wykonać w podejrzeniu chorób, które mogą upośledzać czynności filtrujące oraz wydalnicze nerek, takie jak marskość wątroby, niewydolność serca czy wstrząs anafilaktyczny. Ponadto, badanie wykonywane jest w monitorowaniu leczenia nerkozastępczego po przeszczepach nerki. Dodatkowym badaniem związanym z poziomem kreatyniny we krwi jest klirens kreatyniny, polegający na określeniu zdolności filtracji nerkowej – oczyszczania krwi z kreatyniny w ciągu doby, za pomocą obliczenia stosunku stężenia kreatyniny we krwi do jej stężenia w moczu. Dzięki temu można ocenić, w jakim stanie jest czynność nerek badanej osoby. Zobacz film: Budowa i funkcje układu moczowego. Źródło: 36,6. Badanie stężenia kreatyniny we krwi – na czym polega? Standardowe badanie stężenia kreatyniny polega na pobraniu niewielkiej próbki krwi z żyły łokciowej (w okolicy dołu łokciowego). Oznaczenie kreatyniny czasami zleca się wraz z badaniem azotu mocznikowego (BUN, z ang. blood urea nitrogen), w celu pogłębienia oceny pracy nerek. Badanie kreatyniny we krwi jest wykorzystywane (wraz z uwzględnieniem wieku, płci i wagi) do obliczenia współczynnika przesączania kłębuszkowego (z ang. estimated glomerular filtration rate, eGFR), traktowanego przez lekarzy jako badanie przesiewowe w uszkodzeniach nerek. Zobacz także: Niewydolność nerek - jakie mogą być jej przyczyny i jakie daje objawy? Jak się przygotować do badania stężenia kreatyniny? Do badania kreatyniny we krwi nie trzeba się specjalnie przygotowywać ani być na czczo w dniu pobrania krwi. Niektórzy lekarze zalecają unikanie nadmiernego wysiłku fizycznego w dniu poprzedzającym badanie oraz regularne zażywanie płynów, by nie doprowadzić do zaburzenia stanu wody w organizmie. Norma kreatyniny we krwi – kiedy kreatynina jest za wysoka Orientacyjne, normy referencyjne stężenia kreatyniny we krwi wynoszą od 0,6 do 1,3 mg/dl (miligramów kreatyniny na decylitr krwi). Ostateczna interpretacja wyniku należy do lekarza, który powinien skorygować wynik o takie czynniki, jak masa mięśniowa, dieta, wiek, płeć, powierzchnia ciała i stopień aktywności fizycznej osoby badanej. Dopiero na tej podstawie można stwierdzić, czy stężenie kreatyniny we krwi jest podwyższone. Zobacz film: Jak dbać o nerki? Źródło: Dzień Dobry TVN Co oznacza podwyższone stężenie kreatyniny we krwi? Podwyższone stężenie kreatyniny we krwi wskazuje najczęściej na choroby mające wpływ na czynności nerek. Wśród nich wyróżnia się zazwyczaj: uszkodzenie nerek spowodowane infekcją lub chorobami autoimmunizacyjnymi, kłębuszkowe zapalenie nerek, infekcje bakteryjne nerek, obumieranie komórek w kanalikach nerkowych (spowodowane zatruciem toksynami lub narkotykami), kamienie nerkowe, zaburzenia prostaty (prowadzące do niedrożności dróg moczowych), odwodnienie, wstrząs anafilaktyczny, powikłania cukrzycowe, zatrucie pokarmowe, zastoinowa niewydolność serca, miażdżyca tętnic. Jak obniżyć podwyższony poziom kreatyniny we krwi? Aby obniżyć poziom kreatyniny we krwi, należy wyeliminować czynniki powodujące nieprawidłową wydolność nerek. Dopiero po przeprowadzonej kuracji i eliminacji przyczyny nerkowej powinno się zastosować właściwą dietę, opierającą się na dużych ilościach wody, a także na produktach ubogich w białko. Zaleca się spożywania niewielkiej ilości mięsa, ryb, mleka, twarogu i jaj, w ograniczonych porcjach (nie więcej niż 2 porcje w ciągu doby). Warto ograniczyć także spożywanie tłustych posiłków. Zobacz film: Prawidłowe wyniki morfologii. Źródło: Bez recepty Potas bezpośrednio związany jest z sodem i zapewnia prawidłową gospodarkę wodną organizmu. Uważa się, że jest także niezbędny do prawidłowego spalania węglowodanów i białek. Makroelementy Potas bezpośrednio związany jest z sodem i zapewnia prawidłową gospodarkę wodną organizmu. Uważa się, że jest także niezbędny do prawidłowego spalania węglowodanów i czego jest potrzebny naszemu organizmowi reguluje równowagę wodną organizmuutrzymuje prawidłowy rytm sercawpływa na równowagę kwasowo-zasadowąutrzymuje właściwe ciśnienie osmotyczneułatwia jasne myślenie polepszając zaopatrzenie mózgu w tlenpomaga w usuwaniu produktów przemiany materiiwpływa na perystaltykę jelitŹródła Potasupietruszkaszpinakziemniakimarchewkalafiorrośliny strączkowe,orzechy,owoce cytrusowe,banany,melonpestki słonecznika,liście mięty,pomidoryrodzynkiczarna porzeczkakasza gryczanaKiedy jest go za stanów niedoboru potasu w organizmie dochodzi w wyniku jego nadmiernej utraty:przez przewód pokarmowy (długotrwałe wymioty, biegunka),nerki (niewydolność krążenia, niektóre choroby nerek, cukrzyca, stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, kortykosteroidów),w marskości wątroby, obniżeniu stężenia potasu obserwuje się:zaparcieutrata apetytuskurcze jelitnieregularne bicie sercabóle głowydolegliwości mięśniowenadmierną suchość skóryomdleniazaburzenia zachowaniauczucie znużeniazaburzenia koncentracjinerwowośćproblemy ze snemspowolniona reakcja na bodźcepobudzenieosłabienietrądzik u dorastającej młodzieżywydłużony czas gojenia się ranKiedy jest go za dużoNadmiar potasu przebiega często bezobjawowo. Wśród objawów mogących wystąpić:objawy nerwowo-mięśnniowe: nieprawidłowe odczuwanie bodźców, uczucie mrowienia ust i języka, skurcze mięśni, porażenia mięśnizaburzenia pracy sercaniemiarowość serca